1 05 2012
Roger Garaudy
Fethi Naci
Roger
Garaudy, Fransız Komünist Partisi'nin 19. kongresinde, 6 Şubat 1970'te,
konuşmasını yapmış, Fransa'da sosyalizmin zaferi için zorunlu bulduğu
en önemli noktaları açıklamış. "Son sözcüklerimi korkunç bir sessizlik
izledi" diyor. Çıkmış kongre salonundan, arabasına binmiş, nereye
gideceğini bilmeden hareket etmiş. 35 yıllık Parti üyesi, 24 yıllık
Merkez Komitesi üyesi, 12 yıllık Siyasi Büro üyesi Garaudy, "Yaşamımda
ilk defa intihara niyetlendim" diyor. Bir saat kadar dolaşmış
sokaklarda, "tarifsiz kederler içinde." Sonra, "Nereye gitmeli?" diye
sormuş kendi kendine. Evine gitmek istememiş; bu ezici kederi
çocuklarına, bütün aileye taşımak istememiş. Saat, öğleden sonra iki.
Kurulmuş bir makine gibi tekrar yola koyulmuş, kendini itenin ne
olduğunu pek de bilmeden bir de bakmış ki 1937'de evlenip 1945'te terk
ettiği ilk karısının evinin önünde. Bir uyurgezer gibi çıkmış
merdivenleri. Kapıya vurur vurmaz kapı hemen açılmış. Kapının arkasında
biri kapıyı açmak için bekliyormuş gibi. Garaudy, açılan kapıdan içeride
iki kişilik bir masanın hazırlanmış olduğunu fark ediyor ve birden
davranışının yersizliğini anlıyor. Bir adım geriliyor:
"Bağışla, belki birini bekliyordun."
"Evet, birini bekliyordum: Seni. Konuşmanı az önce radyoda dinledim. Sonra o ölüm sessizliğini. Buradan başka bir yere gidemeyeceğinden emindim. Gir de bak: 25 yıl geçti; ama sanıyorum sevdiğin şarabı unutmadım, çavdar ekmeğini de."
Sessizlik içinde yiyorlar yemeklerini.
Garaudy, bir saat sonra, eski karısının alnını öperek ayrılınca her şeyin değiştiğini görüyor. Bir tek varlık, binlerce terk edişi karşılamaya yetiyor. Yaşamın ölüm üzerindeki zaferi. "Yaşamak hala mümkündü" diyor Garaudy.
Roger
Garaudy, Fransız Komünist Partisi'nin 19. kongresinde, 6 Şubat 1970'te,
konuşmasını yapmış, Fransa'da sosyalizmin zaferi için zorunlu bulduğu
en önemli noktaları açıklamış. "Son sözcüklerimi korkunç bir sessizlik
izledi" diyor. Çıkmış kongre salonundan, arabasına binmiş, nereye
gideceğini bilmeden hareket etmiş. 35 yıllık Parti üyesi, 24 yıllık
Merkez Komitesi üyesi, 12 yıllık Siyasi Büro üyesi Garaudy, "Yaşamımda
ilk defa intihara niyetlendim" diyor. Bir saat kadar dolaşmış
sokaklarda, "tarifsiz kederler içinde." Sonra, "Nereye gitmeli?" diye
sormuş kendi kendine. Evine gitmek istememiş; bu ezici kederi
çocuklarına, bütün aileye taşımak istememiş. Saat, öğleden sonra iki.
Kurulmuş bir makine gibi tekrar yola koyulmuş, kendini itenin ne
olduğunu pek de bilmeden bir de bakmış ki 1937'de evlenip 1945'te terk
ettiği ilk karısının evinin önünde. Bir uyurgezer gibi çıkmış
merdivenleri. Kapıya vurur vurmaz kapı hemen açılmış. Kapının arkasında
biri kapıyı açmak için bekliyormuş gibi. Garaudy, açılan kapıdan içeride
iki kişilik bir masanın hazırlanmış olduğunu fark ediyor ve birden
davranışının yersizliğini anlıyor. Bir adım geriliyor:"Bağışla, belki birini bekliyordun."
"Evet, birini bekliyordum: Seni. Konuşmanı az önce radyoda dinledim. Sonra o ölüm sessizliğini. Buradan başka bir yere gidemeyeceğinden emindim. Gir de bak: 25 yıl geçti; ama sanıyorum sevdiğin şarabı unutmadım, çavdar ekmeğini de."
Sessizlik içinde yiyorlar yemeklerini.
Garaudy, bir saat sonra, eski karısının alnını öperek ayrılınca her şeyin değiştiğini görüyor. Bir tek varlık, binlerce terk edişi karşılamaya yetiyor. Yaşamın ölüm üzerindeki zaferi. "Yaşamak hala mümkündü" diyor Garaudy.
Görsel: Jacques Pavlovsky (corbis)
